محمدرضا بیگ: سفیر شرقی، عشق ممنوعه و رسوایی در پاریس

تصور کنید سال 1715 میلادی است، زمستان سرد پاریس زیر پای اسب های عرق ریزان تکان می خورد.

ساعت 11 صبح، 19 فوریه، دروازه های باشکوه کاخ ورسای باز می شود و کاروانی شرقی، - سفیر شاه سلطان حسین صفوی، امپراتور ایران شرقی، نزد لویی چهاردهم، پادشاه مطلق فرانسه، که به زودی “خورشید فرانسه” نامیده خواهد شد – اما این خورشید در حال غروب است.

این دیدار، آخرین نمایش دیپلماتیک بزرگ لویی است، و محمدرضا بیگ، ندانسته، به نمادی از برخورد تمدن ها، عشق های ممنوعه و دیپلماسی پرپیچ وخم تبدیل می شود.

ریشه های یک مأموریت پرماجرا: از ایروان تا دربار صفوی به گزارش دیروزبان، محمدرضا بیگ زاده اوایل قرن هجدهم در قلمرو صفویان، مردی نبود که از دل قصه های خیالی برآید؛ او کلانتر ایروان (اروان امروزی در ارمنستان) و یکی از مقامات عالی رتبه حاکم چخور سعد بود.

در دوران شاه سلطان حسین (حکومت 1694-1722)، که امپراتوری صفوی در اوج شکوه ظاهری خود به سر می برد اما زیر پوستش، زوال تدریجی ناشی از فساد درونی و تهدیدهای عثمانی در جریان بود، بیگ به عنوان یک دیپلمات کارکشته انتخاب شد.

 سلطان حسین، که به دنبال اتحاد ضد عثمانی و گسترش تجارت ابریشم ایرانی به غرب اروپا بود، بیگ را برای مأموریتی حساس برگزید: مذاکره برای معاهده های تجاری، تأسیس کنسولگری ها و حتی پیشنهاد عملیات نظام