روایتی از گریدِرهای آمریکایی دهه 70 تا امروز و خاطره ای از راننده ای کوچک با ماشینی غول پیکر

این گزارش فقط دربارهٔ یک ماشین راه سازی نیست؛ دربارهٔ نسلی از مردانی است که با دست های روغنی و چشمانی دقیق، خاک ایران را شیار زدند، مسیرها را صاف کردند و معنای واقعی مهندسی را روی بیابان ها پیاده کردند.

- به گزارش تابناک؛همهٔ راه ها با گریدر شروع می شوند.

پیش از آن که آسفالتی روی زمین پهن شود یا بولدوزری خاک را جابه جا کند، گریدِر وارد صحنه می شود.

دستگاهی با بدنه ای کشیده، چرخ هایی بلند و تیغه ای فولادی در میان شکمش که با دقتی میلی متری زمین را می تراشد، هموار می کند، شیب می دهد و راه را برای دیگران باز می سازد.

پدر بزرگم راننده و اپراتور یکی از همین ماشین ها بود ؛ او از کودکی زمین گیر نبود، اما زمین سرنوشتش را تعیین کرد.

در جوانی، وقتی از اسب به زمین افتاد، شکستگی ستون فقراتش را با بادکش درمان کردند.

مهره های کمرش کج جوش خوردند و بدنش دفرمه شد.

اما همان مردِ لاغر و خمیده، پشت فرمان دستگاهی می نشست که طولش به 20 متر می رسید و وزنش گاه از 20 تُن هم می گذشت.

گریدر برای خیلی ها غول آسا بود، اما برای او، این غول، اسب رام شده ای بود که فقط به صدای نرم دست های او گوش می داد.

شش دهه تمام در بیابان های سوزان خوزستان، گردنه های برفی کردستان، مسیرهای سنگی کرمان و حتی دره های شمال، راه می ساخت.