چرا بی آرزو شده ایم؟

«اپیکور» از سه نوع آرزو یاد می کند:  آرزوهای طبیعی و ضروری، آرزوهای طبیعی و غیر ضروری، آرزوهای غیر طبیعی و غیر ضروری.

- اپیکور از سه نوع آرزو یاد می کند:  آرزوهای طبیعی و ضروری، آرزوهای طبیعی و غیر ضروری، آرزوهای غیر طبیعی و غیر ضروری.

   عصر ایران؛ مهدی مالمیر- ابوالفضل بیهقی نویسنده و تاریخ نگار نامدار، در کتاب سترگ تاریخ مسعودی یا همان تاریخ بیهقی- می نویسد: اگر آرزو در دنیا نیافریدی، کس سویِ غذا.

سویِ جُفت ننگریستی .

بیهقی بر این باور است که آرزو داشتن، شرط بقا و انگیزه حرکت آدمی است.

انسان بی آرزو، انسانی به راستی بی انگیزه و سترون است.

  شاید بشود این نکته را هم پیش کشید: یکی از خطوط جداکننده انسان از دیگر جانداران، همین خصوصیت آرزو پروری است.

این تنها انسان است که می داند در پدیده ای به نام زمان غوطه ور است و چیزی به نام آینده در پیش است و در خیال خودش به دنبال بهترین تصویرها برای رو در رویی با آینده اش می گردد.

     حیوانات نه درکی از آینده دارند و نه قدرت تصور کردن و خیال ورزی.

از این رو زندگی را بی آرزو سر می کنند و نیازی به آرزو پروری نمی بینند.

     آرزو پروری انسان نه تنها با آگاهی از پدیده ای به نام زمان که با چند مفهوم دیگر هم گره خورده است: آرزو با امید داشتن هم رکاب است.