قلم شرم دارد از سخنان رحیم پورازغدی درباره زنان!

امروز گویا با تصور این که آب ها از آسیاب فرونشسته، دوباره فرد دیگری در آن سمَت و جایگاه بر آن شده تا آزمون پرحادثه ی آن زمان را در معرض آزمایشی دوباره بکشد و لابد بعد از حوادثی دیگر (که خدایا مباد!)، - اخیراً از افاضات یکی از برنشستگان بر کرسی شورای عالی انقلاب فرهنگی شنیدم که در شِکوه از عدم ابلاغ لایحه ای، بر سبیل عادتِ پرگویی، واژگانی را ادیبانه و با قافیه هایی مؤدبانه(!) در حق برخی بانوان به کار برده، که قلم از بازگویی آن شرم می کند.

به گزارش تابناک به نقل از روزنامه اطلاعات؛ رحیم پور ازغدی گفته است [در خیابان ها هم داف می بینیم هم ناف] .

سوال این است: چرا دلسوزی و شفقت به حال این کشور باید در انحصار گروهی خاص باشد؟ آن هم بیشتر در مقام شعار! چرا دغدغه مندی برای ثبات و صلاح ملک و ملت و کشوردوستی، از سوی کسانی غیر از تریبون داران رسمی، نباید جدی انگاشته شود؟ آیا در دلسوزی نیز باید شهروندیِ درجه یک و دو لحاظ شود؟ مثلا اگر شهروند درجه دو(!) از سر دلسوزی و تپش قلبش برای کشورش بگوید: آزموده ی ناکارآمد را برای چندمین بار به بوته ی آزمایش نکشید و سیاستی دیگر را ارج و احترام نهید، باید با همان کلیشه های همیشگی حاوی برچسب و پرخاش و اشتلم مواجه گردد؟ چه زمانی شهروند مساوی الحق این مرز و بوم را اجازت خواهد بود، تا یافته های ناشی از شفقت و �