شعر هنوز در جریان است

در عصری که شعر در بسیاری از جوامع به کالایی فرهنگی یا یادگاری از گذشته بدل شده است، بیانیه تازهٔ شاعران خیابان بغداد یادآوری می کند که شعر هنوز در میان مردم نفس می کشد.

پیش از این ما در خیابان ها و کوچه های شهر، شاهد منقبت خوانی درویش های دوره گرد و کشکول به دست بودیم، اما این امر جای خود را به ترانه های کوچه بازاری با تقویت صدای بلندگوهای مدرن داده است.

 در این بیانیه آمده است: نحنُ أصواتُ الشارعِ، وهمهمات الزحامِ، وأنین الطرقاتِ… ؛ ما صدای خیابانیم، نجواهای ازدحام و ناله راه ها.

این جمله بازگشت به سرچشمه است: جایی که شعر از زبانِ مردم آغاز شد، پیش از آنکه به کتاب ها پناه ببرد.

#شاعران_خیابان می خواهند شعر را از خلوت کتابخانه ها و سالن های رسمی بیرون بیاورند و در میان زندگی جاری کنند.

آن ها در میدان ها، ایستگاه های اتوبوس، باغ ها و گذرها شعر می خوانند؛ همان جا که زندگی واقعی جریان دارد.

در نگاه آنان، شعر تنها واژه نیست، بلکه نوعی هم نَفَسی با جهان است.

وقتی در بیانیه شان می گویند: کلُّ عابرِ سبیلٍ یستحقُّ قصیدهً کما تستحقُّ الشجرهُ ماءَ النهرِ ، مرز میان هنر و زندگی از میان برداشته می شود.

شعر در این معنا نه اشرافی است و نه دشوارفهم؛ به سادگی لبخندِ رهگذری است که برای لحظه ای می ایستد و گوش می دهد.