وقتی خانه حرف نمی زند/نوجوانان ایرانی با والدین خود گفت وگو نمی کنند

بیش از نیمی از نوجوانان ایرانی گفت وگو با والدین خود را «کم یا بسیار کم» توصیف کرده اند.

این عدد، فقط یک آمار نیست؛ نشانه یک زنگ خطر فرهنگی است.

- به گزارش سرویس فرهنگی تابناک، خانه، نخستین رسانه ای است که انسان در آن معنا را می آموزد.

جایی که پیش از گفتن، شنیدن را یاد می گیرد و پیش از نوشتن، نگاه را.

خانواده همیشه در طول تاریخ، سنگر آرامش و هویت بوده است، اما در عصر جدید ـ عصری که دیوارهای خانه با سیگنال های دیجیتال سوراخ شده اند ـ نقش آن به چالشی تازه کشیده شده است.

نوجوان امروز، در میانه دو جهان زندگی می کند: جهانی درون خانه که هنوز با واژه هایی سنتی سخن می گوید، و جهانی بیرون از خانه که با تصویر، صدا، و لمسِ بی مرز ارتباط برقرار می کند.

این دو جهان اگر به هم نپیوندند، نوجوان در هیچ کدامشان آرام نمی گیرد.

خانه اگر جای امنی برای گفت وگو نباشد، خیابان و شبکه ها جایش را می گیرند.

نوجوان اگر نشنود، دیگران به جای ما با او حرف می زنند.

بخش نخست: زبان هایی که یکدیگر را نمی فهمند شاید مشکل از گوش ها نیست، از زبان هاست.

والدین با زبان تجربه سخن می گویند و نوجوان با زبان احساس.

پدر از آینده می گوید، از اضطرابِ روزگار، از رقابت و خطر.

فرزند اما در جست وجوی اکنون است؛ در پی درک، نه دستور.