جنگ 12روزه و سکوت پرمعنای چین: چه در انتظار ایران است؟

به گزارش تابناک، حسین قتیب، تحلیلگر مسائل استراتژیک در تحلیلی به مناسبات جدید ایران و چین به خصوص بعد از جنگ دوازده روزه پرداخت.

- متن این تحلیل را از نظر می گذرانید: چین جهان را مثل آمریکا، روسیه یا اسراییل نمی بیند.

این تفاوت فقط از جنس چه کسی در قدرت است یا چه نوع رژیمی حکومت می کند نیست؛ ریشه اش در فرهنگی است که طی قرن ها در سیاست و جنگ اندیشیِ چینی رسوب کرده: ترکیبی از اخلاق کنفوسیوسیِ نظم و هارمونی، فنون غیرمستقیم سون تزو، انعطاف دائویی، حافظه زنده قرن تحقیر ، و منطق دولت ـ حزبیِ معاصر که امنیت رژیم و امنیت ملی را به هم می دوزد.

با این عینک، تهدید بیش از آن که نبردی برای بقا باشد، اختلالی در نظم است؛ بهترین پیروزی آن است که بدون جنگ به دست آید؛ و زمان خودش ابزار قدرت است.

همین منطق توضیح می دهد چرا چین پس از جنگ دوازده روزه ایران و اسراییل در تابستان 1404 ترجیح داد وزن سیاسی و اقتصادی اش را در کفه ثبات بگذارد، نه اینکه وارد صف بندی علنیِ نظامی شود؛ و چرا ایران انتظار دارد این حمایت ها هرچند سنجیده و غیرنمایشی برایش به نتایج ملموس بینجامد.

برای فهم این رفتار، باید مفهوم فرهنگ راهبردی را جدی بگیریم: مجموعه ای از عادت های ذهنی و عاطفی که به نخبگان امنیتی می آموزد خطر را چگونه تعریف کنند و با چه ابزار هایی پاسخ دهند.