بوسه هیستریک/ نمایشی از اخلاق نمایی توخالی

چنین رفتارهایی بیش از آنکه احترام بیافرینند، تحقیر تولید می کنند.

زیرا احترام واقعی در هم سطح شدن است، نه در بوسه نمایشی از موضع بالا و تا زمانی که جامعه ما میان انسان و تصویر، - چنین رفتارهایی بیش از آنکه احترام بیافرینند، تحقیر تولید می کنند.

زیرا احترام واقعی در هم سطح شدن است، نه در بوسه نمایشی از موضع بالا و تا زمانی که جامعه ما میان انسان و تصویر، میان اخلاق و نمایش، میان عدالت و احساس، این مرزهای ناپیدا را تشخیص ندهد، نه از حرمت زن دفاع خواهد شد، نه از شأن کارگر.

   عصر ایران؛ محسن سلیمانی فاخر- کارآفرینی که دوست دارد دیده شود، در برابر دوربین دست زن کارگرش را می بوسد؛ حرکتی که در ظاهر نشانه مهربانی است، اما در واقع زن را در وضعیت شرم، انفعال و ناتوانی واکنش قرار می دهد.

او را از انسان به صحنه تبدیل می کند، به بخشی از اجرای خود.

این بوسه نه از سر احترام، بلکه از سر میل به نمایشِ خویشتن است؛ همان خودشیفتگی پنهانی که در قالب انسان دوستی بروز می کند.

  در هر جامعه ای، احترام به دیگری تابع آداب اجتماعی، فاصله گذاری انسانی و رعایت شأن فردی است.

وقتی مردی در موقعیت قدرت، چه اقتصادی و چه رسانه ای، بدن یک زن را در مقابل دوربین لمس می کند و آن را محبت می نامد، در واقع یکی از بنیادی ترین اصول روابط انسانی را نقض کرده است.