از قتل روح الله تا مرگ کلاته؛ به ما تسلیت نگویید!

به ما دیگر تسلیت نگویید، حکم و دستور تازه هم صادر نکنید؛ تسلیت از سوی ماست برای تدبیرهای مرده و دستورهای پس از فاجعه.

- از ناامنی منجر به قتل روح الله تا ناایمنی منجر به مرگ کلاته.

از داغ دل یک دانشجوی به خون خفته در ساحت دانشگاه تهران، تا مرگی که در کمین نخبه ای در آزمایشگاهی ناایمن در همان دانشگاه نشسته بود.

آقای امید ، در دانشگاه تهران چه خبر است؟ این ها نه صرف حادثه اند، که زخم هایی اند از دشنه غفلت و کاهلی.

ریشه در خاکی دارد که به جای تدبیر و برنامه، با ان شاءالله و امید است آبیاری شده است.

چونان رهگذری که سال هاست مسیری پرخطر را می پیماید و می گوید: بیست سال است از این راه رفته ام و هیچ ناگواری بر من رخ نداده، پس ان شاءالله برای آینده هم خطری نیست! اما کسی نیست که به او نهیب زند: ای بزرگوار! آن کس که در پنجاهمین بهار عمرش به کام حادثه فرو رفت، چهل و نه سال و سیصد و شصت و چهار روز را بی هیچ گزندی زیسته بود و از مسیرها رد شده بود، اما آن یک روز، آن هجده هزار و دویست و شصت و دومین روز، چون شوکرانی تلخ، همه شادی های پیشین را به باد داد و آینده را به تاریکی سپرد.

برای خاطر همان یک روز نباید 50سال از آن مسیر رد میشدی.