فراموشی فردوسی در سایه شکسپیر

چرا تئاتر ایران تا این اندازه به اقتباس از ادبیات غربی وابسته شده است؟ آیا کمبود متن، ضعف در روایت یا ناتوانی در بازخوانی میراث ادبی خودمان باعث شده تا هنرمندان عرصه نمایش ما بیشتر به سراغ ساراماگو، - شکسپیر، بکت و چخوف بروند تا فردوسی، عطار، نظامی، بیهقی و.

؟ آثاری که پتانسیل تبدیل شدن به آثار هنری نه تنها در حوزه تئاتر، بلکه در پویانمایی، فیلم سینمایی و.

را نیز دارند.

به گزارش ایسنا، محمد بهبودی نیا در یادداشتی در روزنامه خراسان نوشت: شاید برای شما هم اتفاق افتاده باشد که برای دیدن نمایشی که بازیگران شناخته شده ای در آن حضور دارند، بلیت تهیه کرده و به سالن های نمایش رفته باشید.

بعد از چند دقیقه، بازیگرها با نام های عجیب وغریبشان وارد شوند و از مکان هایی صحبت به میان آورده شود که شما حتی نامش را نشنیده اید.

البته این حرف ها به این معنی نیست که با اجرای هرگونه نمایش نامه خارجی یا اقتباس شده از منابع غیرفارسی باید مخالف باشیم، بلکه باید باور داشت اثر هنری خوب، خوب است و قابل دفاع؛ اما نکته این که تا زمانی که خود ما منابع کهن و معاصر زیادی در ادبیات داریم که می توانیم از آن الگوبرداری کنیم یا تئاترهایی با ساختار اقلیم مملکت خودمان بنویسیم، سرازیر شدن این حجم از آثار غیرفارسی و غیر ایرانی بر صحنه های تئاتر منطقی به نظر نم