سرگشتگی انسان آمریکایی در فیلم پاریس تگزاس / «همان جایی هستی که می روی» (فیلم)

«پاریس، تگزاس» کاوشی عمیق در این میراث ترومایی و احساس گناه ناشی از آن است.

فیلم داستان تراویس را دنبال می کند، مردی که پس از چهار سال غیبت، - عصر ایران ؛ علی نجومی ــ همان جایی هستی که می روی.

این نقل قول مشهور از کنفوسیوس، فیلسوف چینی، در نگاه اول شاید ساده و سطحی به نظر برسد.

اما همین سادگی ظاهری باعث شده که این جمله اغلب بد فهمیده شود.

ما در سفر از مکانی به مکان دیگر، همواره خودمان را با تمام ویژگی های تغییرناپذیرمان حمل می کنیم.

وقتی تازگی و هیجان یک مقصد جدید فروکش می کند، اغلب درمی یابیم که همان جایی هستیم که پیش تر بودیم.

نمی توانیم از مشکلاتمان فرار کنیم، زیرا این مشکلات درون ما ریشه دارند.

هیچ اثری این مفهوم را زیباتر و ظریف تر از فیلم پاریس، تگزاس (1984)، ساخته ی ویم وندرس، کاوش نکرده است.

وندرس پس از ساخت چند فیلم جاده ای در آلمان دهه ی 1970، مانند آلیس در شهرها و پادشاهان جاده ، که او را به شهرت رساندند، نگاه خود را به گستره ی مرموز و منزوی غرب آمریکا معطوف کرد.

ژانر فیلم جاده ای در آمریکا ریشه ای عمیق در فرهنگ مدرن این کشور دارد و با هویت آمریکایی گره خورده است.

این ژانر بر پایه ی ایده آلیسم آمریکایی شکل گرفته و ارزش هایی چون آزادی، عدالت، و شجاعت را به تصویر می کشد که آمریکا همواره ادعای پاسداشت آن ها را داشته است.