نقش راهبردی احیاء و ترویج جشن های باستانی ایران در مهندسی هویت ملی و تقویت امنیت ملی کشور

جشن های باستانی ایران، یادگاران تاریخ و تمدن این سرزمین هستند.

آن ها صرفاً میراثی برای گرامیداشت نیستند، بلکه مکانیسم های فعال اجتماعی برای تولید هویت، - مقدمه: امنیت فرهنگی، بنیاد امنیت ملی امنیت ملی در جهان معاصر، دیگر یک دال مرکزی محدود به ابعاد سخت افزاری و نظامی نیست.

پارادایم های نوین امنیتی، به ویژه پس از پایان جنگ سرد و ظهور تهدیدات نامتقارن و ترکیبی، دامنه این مفهوم را به طور فزاینده ای به قلمروهای فرهنگی، اجتماعی و هویتی گسترش داده اند.

در تحلیل های جامعه شناسی امنیت، یک فرض بنیادی و محوری وجود دارد: امنیت پایدار در هر نظام سیاسی، پیش از هر چیز، منبعث از سطح بالای انسجام درونی و وحدت ملی است.

به بیان دیگر، امنیت فرهنگی (حفظ و تقویت هویت، ارزش ها و یکپارچگی جامعه) نه یک جزء فرعی، بلکه بنیان زیرساختی امنیت ملی محسوب می شود.

جامعه ایران با پیشینه ای هفت هزار ساله و تنوع فرهنگی غنی، همواره نیازمند مکانیسم هایی بوده که این تنوع را در ذیل یک هویت ملی یکپارچه سازماندهی کند.

در این بستر تاریخی، آیین ها و جشن های باستانی ایران زمین، همچون نوروز، یلدا و مهرگان، تنها مراسمی برای شادمانی نبوده اند، بلکه به مثابه نهادهای اجتماعی تاریخی عمل کرده و به صورت هوشمندانه، بازتولید ارزش های مشترک، همبستگی اجتماعی و تعلق سرزمی