راهنما برای روزهایی که خوب پیش نمی رود

الیزابت دی با زبانی آرام و صادق، مخاطب را دعوت می کند تا از قضاوت خود دست بشوید، و شکست هایش را نه لکه ی ننگ، بلکه نشانِ رشد بداند.

او می گوید: - الیزابت دی با زبانی آرام و صادق، مخاطب را دعوت می کند تا از قضاوت خود دست بشوید، و شکست هایش را نه لکه ی ننگ، بلکه نشانِ رشد بداند.

او می گوید: هر شکستی دانه ای در دل دارد که اگر مراقبتش کنیم، به درختی از بینش بدل می شود.

عصر ایران؛ سوده صدری - در جهان پرشتاب و بی رحمی که همگان در پی پیروزی اند، الیزابت دی دست بر زخم خامی می گذارد که بیشترمان از آن می گریزیم: شکست.

او می گوید شکست، دشمن نیست بلکه آموزگاری صبور است که درس هایش را در سکوتِ پس از فروپاشی زمزمه می کند.

دی از دل زندگی خود آغاز می کند از جدایی، از شغل هایی که از دست داده، از دوستی هایی که رنگ باخته اند.

او با شجاعتی آرام، اعتراف می کند که شکست نه تنها بخش اجتناب ناپذیر زندگی است، بلکه شاید تنها راه واقعی شناخت خویشتن باشد.

در هر فصل، شکست از زاویه ای تازه نگریسته می شود: در عشق، در کار، در دوستی، در بدن، در رویاها.

او می نویسد که ما از کودکی آموخته ایم چگونه برنده باشیم، اما نه چگونه ببازیم و همین جا، ریشه ی رنج ما نهفته است.

زیرا شکست، اگر درست فهمیده شود، نقشه ای است برای بازگشت به خویشتن.