تنهایی انسان در عصر فناوری و ارتباطات بی روح مجازی

انسان دیجیتال در میان انبوه تصاویر و پروفایل های آراسته، تنها مانده است.

او در دنیای پیام های متنی و ایموجی ها زندگی می کند؛ در پیام ها لبخند می فرستد، - انسان دیجیتال در میان انبوه تصاویر و پروفایل های آراسته، تنها مانده است.

او در دنیای پیام های متنی و ایموجی ها زندگی می کند؛ در پیام ها لبخند می فرستد، اما در دل خاموش است.

هر تصویر دلنشین، هر استوری جذاب، در حقیقت پیمانه ای از فریب نرم و فیلتر شده است؛ رنگ زیاد، معنا کم.

انسان تنها در میان ارتباطات بی روح مجازی در آغاز قرن بیست ویکم، جهان به ظاهر به هم پیوسته است، اما دل ها هرگز چنین جدا نبوده اند.

  به گزارش خبرآنلاین، این پدیده، که بسیاری آن را پارادوکس عصر اطلاعات می نامند، نشان می دهد که افزایش کمیت ارتباطات لزوماً به معنای افزایش کیفیت روابط نیست.

انسان، با گوشی هوشمند در دست، میان میلیون های صدا و تصویر می چرخد، اما صدای خود را نمی شنود.

هر اعلان (Notification)، هر پیام جدید، وعده یک تماس، یک ارتباط بالقوه است، اما حاصل این همه تعامل، غالباً تهی و سطحی است.

  این نوشتار عمیقاً می کوشد پرده از این تضاد بنیادین بردارد: از توهم ارتباط که توسط شبکه های اجتماعی القا می شود تا نیاز غریزی و واقعی به حضور فیزیکی و تعامل معنادار.