تنهایی جمعی؛ بحرانی بی صدا

باید پذیرفت که تنهایی، یک امر شخصی یا روانی صرف نیست؛ یک مسئله اجتماعی است.

جامعه ای که روابط انسانی در آن سست شود، - تنهایی، فقط یک حس فردی نیست: باید پذیرفت که تنهایی، یک امر شخصی یا روانی صرف نیست؛ یک مسئله اجتماعی است.

جامعه ای که روابط انسانی در آن سست شود، استحکام خود را از دست می دهد.

پژوهش ها نشان می دهد اثرات انزوای اجتماعی بر سلامت، کمتر از بیماری های مزمن نیست.

سیدمهرداد بنی هاشمی کهنگی در شرق نوشت: ما هر روز از گرانی، تورم یا چالش های سیاسی می نویسیم، اما کمتر به بحرانی توجه می کنیم که بی صدا در دل زندگی مردم جریان دارد: تنهایی جمعی.

امروز اگر در خیابان های شهر راه برویم، ازدحام را می بینیم، اما صمیمیت کمرنگ است.

خانه ها روشن اند، اما گفت وگوها خاموش.

شبکه های اجتماعی پر از تصویر و پیام است، اما خالی از مکالمه های عمیق.

  تنهایی، فقط یک حس فردی نیست: باید پذیرفت که تنهایی، یک امر شخصی یا روانی صرف نیست؛ یک مسئله اجتماعی است.

جامعه ای که روابط انسانی در آن سست شود، استحکام خود را از دست می دهد.

پژوهش ها نشان می دهد اثرات انزوای اجتماعی بر سلامت، کمتر از بیماری های مزمن نیست.

افسردگی، اضطراب و حتی بیماری های جسمی با آن گره خورده اند.