چگونه کوبریک در «بری لیندون» اشرافی گری را عریان کرد

استنلی کوبریک در «بری لیندون» (1975)، با ظرافتی بی مانند و طنزی گزنده، داستان تراژیک ردموند بَری (رایان اُنیل)، جوانی ایرلندی را روایت می کند که در قرن هجدهم از فقر به سوی اشرافی گری گام برمی دارد.

- طنز تلخ کوبریک در سراسر فیلم جاری است.

راوی فیلم، با لحنی خشک و کنایه آمیز، سرنوشت بَری را روایت می کند و گاه او را مسخره می کند.

برای مثال، وقتی بَری در اوج موفقیت ظاهری اش است، راوی با بی رحمی اشاره می کند که این شکوه موقتی است.

این طنز، تماشاگر را وادار می کند تا به پوچی جاه طلبی بَری و نظام اشرافی بخندد، اما این خنده تلخ است، زیرا سرنوشت بَری می توانست سرنوشت هر کس دیگری باشد.

کوبریک با این طنز، نقاب فریبنده ی اشرافی گری را کنار می زند و حقیقت زشت آن را عریان می کند.

بری لیندون یک تراژدی طنزآمیز است که پوچی جاه طلبی و توخالی بودن اشرافی گری را فاش می کند.

کوبریک با داستان بَری نشان می دهد که در یک نظام طبقاتی فاسد، ثروت بادآورده تنها به ویرانی منجر می شود.

صحنه ی تعیین حقوق 500 سکه، به عنوان نقطه ی اوج تحقیر، چکیده ی این پیام است: اشرافی گری، با همه ی شکوه ظاهری اش، چیزی جز یک بازی بی رحم و توخالی نیست.

این فیلم نه تنها از نظر بصری مسحورکننده است، بلکه با نقد تیز خود به جامعه و انسانیت، تماشاگر را وادار می کند به شکنندگی آرزوهایش بیند�