دیپلماسی میان مشت و دست

سیاست خارجی ایران، بیش از هر زمان، نیازمند بازتعریف است.

بازتعریفی که فراتر از شعار و جناح، بر مبنای عقلانیت استراتژیک و درک عمیق از ساختار قدرت جهانی باشد.

- به گزارش جماران؛ علی پورمحمدی مدیر مسئول نامه نیوز در یادداشتی نوشت: سیاست خارجی ما، همواره صحنه نبردی بوده است میان دو تمنای متعارض: تمنای ایستادن بر قله مقاومت و تمنای نشستن بر میز تعامل.

تاریخ معاصر ما پر است از این دوگانه شقه ساز؛ گویی در هر بزنگاه، میان نه گفتن های پرصلابت و بله گفتن های پرحساب، میان مشت های گره کرده و دست های درازشده، میان جلیلی و ظریف، معلق مانده ایم.

اما آیا می توان با نگاه ژرف تر، از سطح نزاع های جناحی فراتر رفت و از دل این کشاکش، روایتی پیچیده تر و آموزنده تر بیرون کشید؟ جلیلی و روزگار مقاومت انعطاف ناپذیر ، نماد نسلی از دیپلمات ها بود که به پشتوانه حافظه تاریخی ملت، پای بر خاک سخت استقلال کوبیدند و در برابر وسوسه معامله بر سر حق ، خویشتنداری نکردند.

آنان باور داشتند که قدرت ملی باید بر ستون ایستادگی استوار شود و مذاکره اگر معنایی دارد، در چارچوب عزت است، نه منفعت زودگذر.

اما همین ایستادگی، در جهان واقع، به زودی در آینه شورای امنیت ترجمه شد به سلسله قطعنامه ها و تحریم هایی که نه صرفاً نهاد دولت که رگ و پی زندگی روزمره مردم را نشانه رفت.