سنگینی سکوتِ بیست ساله؛ آخرین باری که ناصر تقوایی را دیدم

میانِ همهٔ کارگردان های سینما که می خواستیم یکی از آنان در نشست باشد، ناصر تقوایی را انتخاب کرده بودیم، به این دلیل که در فیلم های سینمایی و مستندش دغدغهٔ ایران داشت.

- به گزارش جماران؛ علی اصغر سیدآبادی نوشت: آخرین بار که ناصر تقوایی را دیدم، در میانهٔ اعتراضات 1388 بود؛ با جمعی ناهمگون که برخی شان بعضیِ دیگر را نمی شناختند: سیدمحمد بهشتی، هادی خانیکی، محمود دولت آبادی، رضا خاتمی، رضا منصوری، مصطفی ملکیان و چند تنِ دیگر که به دعوتِ مجلهٔ آیین در نشستی شرکت کرده بودند تا دربارهٔ ایران گفت وگو کنند؛ آدم هایی با نگاه ها و دانسته ها و تجربه ها و باورهای متفاوت.

میانِ همهٔ کارگردان های سینما که می خواستیم یکی از آنان در نشست باشد، ناصر تقوایی را انتخاب کرده بودیم، به این دلیل که در فیلم های سینمایی و مستندش دغدغهٔ ایران داشت.

تصویرش از ایران، تصویری گسترده بود و آن را به چیزی فرو نمی کاست.

هم دربارهٔ آیین ها کار کرده بود، هم دربارهٔ حماسه ها و هم دربارهٔ مسئله ها.

با این همه، فیلم هایش پیش از هر چیز سینما بود، با کارگردانیِ وسواسی و کمال گرا.

او می خواست هر کاری که می کند، در نوعِ خود درجه یک باشد.

هنوز دایی جان ناپلئونِ او کهنه نشده است، هنوز ناخدا خورشیدش دیدنی است و کاغذ بی خطش … او کارش را با نوشتن آغاز کرده بود و مجموعه �