از آخال تا ابراهیم؛ وقتی صلح، مرزها را بازنویسی می کند

فراموشی، آغاز شکست است.

و تا زمانی که ملت ما نام های گلستان، ترکمانچای، پاریس، آخال، سایکس–پیکو و بحرین را از یاد نبرند، هیچ پیمان تازه ای — حتی در پوشش «پیمان ابراهیم» — نخواهد توانست آینده شان را از بیرون بنویسد.

- از آخال تا ابراهیم؛ وقتی صلح، مرزها را بازنویسی می کند فراموشی، آغاز شکست است.

و تا زمانی که ملت ما نام های گلستان، ترکمانچای، پاریس، آخال، سایکس–پیکو و بحرین را از یاد نبرند، هیچ پیمان تازه ای — حتی در پوشش پیمان ابراهیم — نخواهد توانست آینده شان را از بیرون بنویسد.

عصر ایران؛ سعید خاتمی - در دو قرن گذشته، نقشه ی ایران و خاورمیانه بارها با جوهر صلح بازنویسی شده است؛ اما هر بار، آنچه صلح نام گرفت، معنایی جز جدایی، تقسیم و بازآرایی قدرت نداشت — از پاریس تا آخال، از سایکس–پیکو تا ابراهیم.

گاهی صلح، از جنگ خطرناک تر است.

اولین تیغ، از خراسان آغاز شد.

سپاه ناصرالدین شاه برای بازگرداندن هرات راهی شرق شد، اما ناوهای بریتانیایی از خلیج فارس برخاستند و توپ هایشان بوشهر را لرزاند.

شاه فهمید این جنگ، میدان انتخاب نیست.

میان دو زخم، صلح را برگزید —صلحی که نام آشتی داشت اما بوی جدایی می داد.

چند دهه بعد، زخم دیگری بر نقشه نشست.