برای هاشمیان که انگار تکه این فوتبال نبوده و نیست

از همان روزی که وحید هاشمیان با پرسپولیس قرارداد بست انگار یک حسی می گفت، هاشمیان اینجا موفق نمی شود.

هاشمیان انگار تکه این فوتبال نیست.

او نه شومن است نه رابطه باز.

او خودساخته است، آنقدر خودساخته که در زمان دو قطبی فوتبال ایران از پاس آمد و شد فیکس تیم ملی.

شد هلی کوپتر فوتبال ایران در آلمان.

بلند پرواز در بوخوم و هانوفر.

هاشمیان از همان زمان نماد ادب و متانت در فوتبال ایران بود و هست هنوز انگار.

انگار نه، او مرد ادب فوتبال ماست که حتی بعد از باخت هم از داوری نمی نالد.

از داور تشکر می کند و از بازی بعدی می گوید.

این ادبیات فوتبال ماست؟ نه! فوتبال ما مربی هتاک می خواهد، کسی که بتازد به همه.

او آنقدر مأخوذ به حیا بود که احترام رضا درویش و عواملش را نگه می داشت.

قرار بود برای او مهاجم بیاورند، اما نیاوردند، با این حال احترام نگه داشت.

او دفاع راست می خواست، اما برایش دفاع راست بیمار آورnند، اما باز هم دم نزد.

تصور کنید شخص دیگری جای هاشمیان بود، رسوا می کرد درویش را و سوار بر موج هواداران پرسپولیس آبرو برای مدیرعامل باشگاه نمی گذاشت، اما او بلد نبود این ادبیات را.

هاشمیان تکه این فوتبال نیست.

این چند خط برای دفاع از او نیست که عملکرد فنی اش جای نقد دارد، اما این فوتبال آدم خودش را می خواهد که جلوی همه بایستد.