بازی به مثابه حق بنیادین کودکان

مفهومِ «یادگیری از طریق بازی» اکنون در سیاست های آموزشِ جهان به عنوان راهبردی مؤثر برای مشارکت، شمول و پرورشِ مهارت های اجتماعی-عاطفی مطرح است؛ - مفهومِ یادگیری از طریق بازی اکنون در سیاست های آموزشِ جهان به عنوان راهبردی مؤثر برای مشارکت، شمول و پرورشِ مهارت های اجتماعی-عاطفی مطرح است؛ بدین معنا که بازی در مدرسه نیز می تواند به گونه ای هدفمند و پُرمعنا وارد برنامه های درسی شود و نه این که صرفاً در حیاط رها شود.

بازی برای کودک مانند زبانِ نخستِ اوست؛ راهی برای کشفِ جهان، ساختِ معنا، تمرینِ نقش های اجتماعی و پرورشِ خلاقیت.

با این حال در ایران همانند بسیاری از کشورها بازی اغلب به چشم تفریحِ اضافی ، فرصت زمانیِ آزاد یا امری خصوصی و خانواده ای نگریسته می شود، نه به عنوان یک حقِ فرهنگی و نهادی که باید توسط سیاست گذار تضمین و سازماندهی شود.

به گزارش ایرنا، این غفلت ساختاری، پیامدهایی فراتر از کمبود زمین بازی دارد: از فرسایشِ خلاقیت تا ناتوانی در پرورشِ مهارت های اجتماعی و فرهنگیِ پایدار.

بر پایه تعهدات بین المللی از جمله حقِ بازی در کنوانسیون حقوق کودک دولت ها مسئول فراهم کردنِ فضای مناسبِ بازی اند؛ اما گزارش ها و پژوهش های تازه نشان می دهد این حقوق در عمل کمتر مورد توجهِ سیاست گذاری قرار گرفته است.