طنز ؛ سنگِ پا یا قلاب سنگ؟

 در این هیچ اشکالی نیست که مثلا ابوالقاسم فردوسی بزرگ را با ابزار طنز به زمان حاضر احضار کرد.

به راستی اگر جناب فردوسی سوار بر ماشین زمان به زمان حاضر پای می گذاشتند، - نبرد رستم و سهراب را چگونه می سرودند؟ سیاوش و رفتار و سکنات او را چگونه شرح می دادند؟ عصر ایران؛ مهدی مالمیر - طنزپردازی، طنز و طنزپرداز را به سنگ پا تشبیه کرده است! الحق که تشبیه ای بهتر از این شاید کمتر دست یاب باشد.

سنگ پا ظاهرِ زمخت و بدشکلی دارد اما برای پاکیزگی دست کم در زمانه ای از ضروریات استحمام بود.

سنگ پا چرکی ها را می شوید و اندکی هم سبب سازِ خنده و قلقلک می شود.

 اما اگر، با خشونت و به دور از ظرافت به کار گرفته شود، نه فقط قلقلکی در کار نیست که اسباب درد و ناخشنودی و به اصطلاح دلغشه را نیز فراهم می سازد.

ما در تاریخ مان طنزپرداز کم نداشته ایم.

از برخی اشعار سعدی و حافظ و مولانا بگیرید تا ایرج پزشکزاد و استاد ابوالقاسم حالت و عمران صلاحی و علامه دهخدا که این بزرگِ آخری با امضای دخو مسائل اجتماعی و سیاسی را با همان سنگ پایِ معروف ورز میدادند و موجب خنده خلایق را فراهم می کردند.

طنز شان مانند نان سنگگ نبوده و نیست که با گذر چند روز بیات شود، تندیسی است جاودانی از خلاقیت و سواد و شناخت از جامعه ای که در آن بالیدند و نوشتند و پر کشیدند! وجه مشترک طنزپردازان