وداع ژاکلین دردریان با عشق به ایران در غربت

ایران و جهانی که ژاکلین همیشه دلتنگ آن بود و هیچ گاه آن را فراموش نکرد، ایران و جهانی بود که در آن صلح، صفا و انسانیت حاکم باشد.

همین بود که ضمن رواداری مذهبی، - ایران و جهانی که ژاکلین همیشه دلتنگ آن بود و هیچ گاه آن را فراموش نکرد، ایران و جهانی بود که در آن صلح، صفا و انسانیت حاکم باشد.

همین بود که ضمن رواداری مذهبی، هیچ گاه نیز از یاد فقرا غافل نماند و در بسیاری از آثارش، جهانی را طلب کرد که در آن نشانی از فقر و فاقه نباشد.

فرزاد نعمتی در هم میهن نوشت: ژاکلین دردریان خواننده، ترانه سرا و آهنگساز ارمنی تبار ایرانی و دختر بزرگ ویگن، سلطان جاز ایران 16 شهریورماه 1404، در 72 سالگی و پس از مبارزه ای چندساله با بیماری سرطان در لس آنجلس آمریکا درگذشت.

او که در 28 آذرماه 1332 در تهران به دنیا آمده بود، از کودکی تحت تاثیر پدر و نیز عموی شاعرش کار و فعالیت هنری را در دهه 1340 آغاز کرد.

ژاکلین به خوانندگی علاقه داشت و آنطور که خودش روایت کرده است نخست سراغ واروژان رفته بود تا آهنگی برایش بسازد.

پاسخ واروژان شاید هنرمندی او را به راهی دیگر کشاند.

او طلب 100 هزار تومان از ژاکلین کرده بود.

بعد از نومیدی از دریافت آهنگ، این بار ژاکلین سراغ کوروش یغمایی رفته و از او پرسیده بود، چطور گل یخ را ساختی؟ پاسخ شنیده بود که یک گیتار خریدم، آنقدر زدم و زدم تا گ�