سید احمد آوایی: حسن باقری و غلامعلی رشید دو بازوی توانمند فرماندهی جنگ بودند/ رشید به شدت با رجزخوانی نظامی ها مخالف بود/ رشید به زی پاسداری برای پاسداران اعتقاد داشت و خودش هم اینگونه بود/ غلامعلی رجایی: رشید بالغ بر 500 دفتر یادداشت داشت

بیست و سوم خرداد ماه سال 404 بود و سحرگاه روز جمعه، انگار قرار است همه نامردی هایشان را سحرگاه جمعه به اثبات برسانند، آخر آنها مرد کارزار نیستند، - پایگاه خبری جماران، منصوره جاسبی: بعضی نام ها تا وقتی حاضر هستند، خیلی به زبان ها جاری نمی شوند.

گاهی و گداری کلامی می گویند و می گذرند و میدان را برای دیگران خالی می کنند.

پشت پرده مشغولند و کارها را پیش می برند.

سکوت، پیشه و منششان است و با دیده شدن خیلی میانه ای ندارند.

غلامعلی رشید یکی از همان ها بود.

مردی که هنوز 18 ساله نشده بود که پا به عرصه مبارزه گذاشت و زندگی اش دیگر مال خود و خانواده نبود تا روز آخری که شهادت را به آغوش کشید.

مرد میدان های رزم و کارزار، مرد سیاست و عمل، مرد کارهای درست و بزرگ، مرد دوراندیش و متفکر، مردی که نیاز به اغراق قلم من و ما ندارد، عیان است و آشکار، و می شود در زندگی اش غور کرد و کمی مانند او شد.

شهادت رشید به دست شقی ترین آفریدگان خدا که کاش اسم انسان را یدک نمی کشیدند، بهانه ای شد تا با دو تن از دوستانش، سید احمد آوایی (ایشان در دوره های هفتم، هشتم و یازدهم مجلس شورای اسلامی نماینده دزفول بود.

) و غلامعلی رجایی ( از فعالان سیاسی و محقق و مدرس دانشگاه و مشاور مرحوم آیت الله هاشمی رفسنجانی ) ساعتی را درباره اش به گفت و گو بنشینیم؛ شاید فقط اندکی از ابعاد و