پس از آن «12 روز»

صدای لرزش شیشه ها مرا از خواب بیرون کشید.

صبحی سیاه، مثل پرده ای نیمه سوخته بر شهر افتاده بود.

23 خرداد، کمی پس از سه بامداد، اخبار یک جنگ، مثل دسته ای کلاغ اما این بار در سکوت، - پس از آن 12 روز صدای لرزش شیشه ها مرا از خواب بیرون کشید.

صبحی سیاه، مثل پرده ای نیمه سوخته بر شهر افتاده بود.

23 خرداد، کمی پس از سه بامداد، اخبار یک جنگ، مثل دسته ای کلاغ اما این بار در سکوت، یکی پس از دیگری در کوچه ها پخش می شدند.

این آغاز ماجرا بود.

اما برای من، برای من، دو روز بعد، یعنی 25 خرداد، در خیابان فلسطین تهران، چیزی تازه، سنگین و بی صدا اتفاق افتاد.

پشت موتور یکی از همکارانم بودم، در خیابان ها می چرخیدیم، انگار دنبال انعکاس صداها می گشتیم؛ برای ثبت تصاویر؛ اما وقتی چیزی دستمان را نگرفت، مسیر را به سمت خبرگزاری تغییر دادیم.

از خیابان ولیعصر پایین می رفتیم که صدایی مهیب، همه جا را در بر گرفت.

میخواهم راستش را بگویم: موجودی نامریی؛ موجودی که فقط تو میدانی که هست روی شانه هایم نشست؛ هرم نفس هایش را روی گردن و گونه هایم حس می کردم؛ دهانم خشک شده بود…ترس بود.

بگذارید صادقانه تر بگویم: بعد از جداشدن از همکارم، میدان فلسطین را به سمت پایین کج کردم.