چرا شهریار را دوست داریم؟

شهریار شوریده شهر شعر را تبحر اش در ترنم تغزل و تجسم تخیل ازسویی و صداقت و صمیمیت آشکار و سلامت و نجابت نهانش از دیگر سو، محبوب خاص و عام کرده است.

-   به گزارش  خبرگزاری صدا و سیما آذربایجان غربی ؛   شورای عالی انقلاب فرهنگی بیست و هفتم شهریور سالروز درگذشت محمد حسین بهجت تبریزی (شهریار) را به پیش نهاد و پی گیری مجدانه آقای شعردوست - از شخصیت های فرهنگی اهل تبریز - روز ملی شعر و ادب پارسی نام نهاده است.

به اشک من گل و گلزار ِ شعر ِفارسی، خندانمن ِشوریده بخت از چشم ِگریان، ابرِ نیسانمفلک! گو با من این نامردی ونامردمی بس کنکه من سلطان ِعشق و شهریار ِ شعرِ ایرانم.

شایداغراق نباشد اگر شهریار را آخرین شاعر غزلسرای چیره دست ادب فارسی نامید چرا که پس از او دیگر قالب غزل، شاعر بزرگی به خود ندید.

 شهریار شاعری شوریده است که همچون اسلافش از عشق زمینی و مجازی، به عشقی آسمانی و حقیقی دست یافت و این گذار و گذر گوهر وجودش را در کوره سختی ها گداخت و بر عیارش افزود.

رسا ترین و گویا ترین بیوگرافی شهریار اشعار اوست؛ شرح عـشق طولانی و آتـشین شهـریار در غـزل هـای (ماه سفر کرده، توشهً سفـر، پـروانه در آتـش، غـوغای غـروب و بوی پـیراهـن) مشـروح است.