چگونه شاه سلطان حسین به قربانی خواجه سرایان و زنان دربار بدل شد

شاه سلطان حسین، نهمین پادشاه سلسله صفویه، که از سال 1105 تا 1135 هجری قمری (1694 تا 1722 میلادی) بر ایران فرمانروایی کرد، شخصیتی بود که به دلیل سیاست های نادرست و ضعف های مدیریتی خود، - دوره صفویه از مهم ترین دوران تاریخی ایران است؛ چرا که پس از حدود نهصد سال از فروپاشی حکومت ساسانیان، برای نخستین بار یک حکومت متمرکز ایرانی توانست بر سرتاسر یا بخش اعظم ایران آن دوران مسلط شود.

به گزارش دیروزبان، صفویه همچنین اولین حکومت بود که مذهب شیعه را مذهب رسمی ایران اعلام کرد و از آن به عنوان عامل وحدت ملی بهره گرفت.

پس از تشکیل این حکومت، ایران به اهمیت و ثبات بیشتری رسید و در عرصه جهانی مشهور شد، اما همه این دستاوردها به دست شاه سلطان حسین بر باد رفت.

شاه سلطان حسین، پسر بزرگ شاه سلیمان، به توصیه درباریان و خواجه سرایان نالایق به تخت نشست، چرا که شاه سلیمان در هنگام مرگ خود گفته بود اگر مردم طالب آرامشند، باید سلطان حسین را به سلطنت برسانند و اگر خواهان شکوه و قدرت اند، میرزا مرتضی را جانشین کنند.

انتخاب سلطان حسین، که فردی نالایق، ضعیف و فاقد اراده بود، ناشی از علاقه درباریان به راحت طلبی و منافع شخصی شان بود.

او حتی در جوانی سواری بلد نبود و بیشتر عمر خود را در حرمسرای شاه گذراند و از امور کشور بی خبر بود.