دین من انسانیت است یعنی چه؟

ادعای استقلال «انسانیت» از دین، هرچند ممکن است در نگاه سطحی جذاب به نظر رسد، اما دارای سه مشکل اساسی است: - أ) نسبیت اخلاقی: در غیاب دین و وحی، معیار ثابت و جهان شمولی برای تعریف خوب و بد وجود ندارد و انسانیت به سلیقه افراد، جوامع و حکومت ها تبدیل می شود.

آنچه امروز انسانیت خوانده می شود، ممکن است فردا به نام پیشرفت نقض شود.

  ب) ریشه های الحادی: این اندیشه به طور مستقیم متأثر از اومانیسم است که محوریت جهان را از خدا سلب کرده و آن را به انسان می دهد.

در این مکتب، انسان معیار و مدار همه چیز است.

  پ) تعارض با خدامحوری: اسلام بر محوریت خدا در همه عرصه ها (اخلاق، قانونگذاری، حاکمیت) تأکید دارد، در حالی که اومانیسم انسان را جایگزین خدا می کند.

پذیرش انسانیتِ مستقل از دین ، نرم ترین راه برای ترویج سکولاریسم و جداکردن دین از زندگی است.

  در نهایت، آنچه به نام انسانیت مستقل از دین عرضه می شود، نه تنها کمکی به تعالی اخلاقی جامعه نمی کند، بلکه با ترویج نسبی گرایی اخلاقی و مبانی سکولار، به تدریج بنیان های ارزشی جامعه را سست می کند.

  در مقابل، مفهوم احسان در اسلام، با حفظ اصالت الهی و قراردادن اخلاق در چارچوب عبادت آگاهانه پروردگار، تضمینی پایدار برای فضیلت های انسانی است.