چرا اعتراضات بنگلادش و نپال به سرنگونی رهبران دو کشور ختم شد؟

اعتراضات در بنگلادش و نپال دولت ها را سرنگون کردند، اما تظاهرات به همان اندازه گسترده در هند و ایالات متحده، چین، روسیه، کره شمالی و فرانسه هرگز تا این حد پیش نمی روند که به سرنگونی رهبران ختم شود.

- به گزارش جماران؛ به نقل از اندیشکده دیپلمات، در آگوست 2024، شیخ حسینه؛ طولانی ترین نخست وزیر بنگلادش، پس از هفته ها اعتراضات دانشجویی گسترده، مجبور به استعفا و فرار شد.

کمی بیش از یک سال بعد، در 9 سپتامبر 2025، کی.

پی.

شارما اولی؛ نخست وزیر نپال، در پی موج مشابهی از تظاهرات در کاتماندو (پایتخت نپال)، که به بهانه فیلتر گسترده شبکه های اجتماعی اما در اصل ناشی از خشم از فساد، رکود اقتصادی و سرکوب ها بود، از سمت خود برکنار شد.

این سوالی که مطرح می شود این است که چرا اعتراضات در داکا (پایتخت بنگلادش) و کاتماندو (پایتخت نپال) دولت ها را سرنگون می کنند، در حالی که تظاهرات به همان اندازه گسترده در پاریس، دهلی یا واشنگتن هرگز تا این حد پیش نمی روند و چرا چنین قیام هایی در پکن، مسکو، ریاض یا پیونگ یانگ تقریبا غیرقابل تصور است؟ پاسخ نه در خشم جمعیت، بلکه در قدرت نهادهای سیاسی دولت نهفته است.

بیش از نیم قرن پیش، ساموئل هانتینگتون، در کتاب کلاسیک خود نظم سیاسی در جوامع در حال تغییر ، استدلال کرد که بی ثباتی زمانی ایجاد می شود که بسیج مردمی از نه