سهم کوچک مردم در ازدحام روایت ها

ما درگیر روایت سازی های مکرر شده ایم ،روایت هایی که از هر رویداد،تصویری می سازند و بی وقفه به جریان رسانه ای تزریق می شوند.

گاهی با نیت اقناع افکار عمومی، گاهی برای مدیریت بحران بروز یافته و گاهی صرفاً برای اینکه سکوت رسانه ای شکل نگیرد.

اما در دل این تولید انبوه روایت، صدای طیفی از مردم که کمتر مجالی برای شنیدن بجا و بموقع بدست می آورد.

آن دسته از مردم که این روزها نه خیلی حوصله شنیدن تحلیل های رسمی را دارند و فرصتی یا شاید رمقی برای بیان رنج هایشان .

در نهایت آنچه شکل گرفته سکوتی کم سابقه و سنگین است.

سکوتی که به نظر می رسد ماحصل انباشتی از مطالبات و ناکامی های پی در پی است که حالا به شکلی خاموش و نادیدا اعتماد اجتماعی را تهدید به فرسودگی می کند.

بی صدایی طیفی از مردم این روزها در مصادیق متعددی مشهود است مثل اینکه وقتی در گرمای تابستان، برق و آب به طور مکرر قطع می شود اما مردم هیچ اطلاعی از زمان و دلیل آن ندارند، با دیوار سکوت روبه رو می شوند.

یا در قالب لایحه مقابله با محتوای خلاف واقع در فضای مجازی،به جای باز کردن راه نقد و شفافیت، مسیر بسته تر شدن بیان عمومی هموار می شود، باز هم این سهم مردم است که بی صدا می ماند.