در ستایش جان باختگان آتش/ آنان که متر انسانیت را جابه جا می کنند/ وقتی بذل جان، تنها پاسخ به بحران است

  آنان به ما می آموزند که جامعه فقط از نهاد، قانون و ساختار شکل نمی گیرد؛ بلکه از انسان هایی نیز که در لحظه های بحرانی، چیزی بیشتر از خود را می بینند.

- در ستایش جان باختگان آتش/ آنان که متر انسانیت را جابه جا می کنند/ وقتی بذل جان، تنها پاسخ به بحران است   آنان به ما می آموزند که جامعه فقط از نهاد، قانون و ساختار شکل نمی گیرد؛ بلکه از انسان هایی نیز که در لحظه های بحرانی، چیزی بیشتر از خود را می بینند.

    عصر ایران؛ محسن سلیمانی فاخر- در جهانی که گاه مرز میان قهرمان و تماشاگر مخدوش می شود، هنوز هستند کسانی که بی هیچ تردیدی به دل شعله ها می زنند؛ نه برای دیده شدن، که برای خاموش کردن آتشی که هستی دیگران را تهدید می کند.

اینان فرزندان بی ادعای خاک اند؛ کسانی که وقتی زمین از نفس می افتد، به فریادش پاسخ می دهند؛ با جان، نه فقط با کلمات.

  قهرمانانی چون حمید مرادی، چیاکو یوسفی نژاد و خیات امینی نه سیاست مدار بودند، نه صاحب تریبون و نه وابسته به هیچ قدرتی؛ اما کاری کردند که تمام ساختارهای رسمی و غیررسمی باید در برابر عظمت شان سر فرود آورند.

    آنان در لحظه ای که دیگران شاید دوربین به دست، از دور نظاره گر شعله ها بودند، تن و جان شان را به آتش سپردند؛ تا شاید درختی سبز بماند، زیستی نجات یابد و سرزمینی کمتر بسوزد.