نگاهی به فیلم پدر؛ آنتونی هاپکینز نقاش احساسات

فیلم «پدر» (2020)، به کارگردانی فلوریان زلر، تجربه ای سینمایی است که نه تنها به عنوان یک اثر دراماتیک، بلکه به مثابه یک کاوش روان شناختی عمیق در هزارتوی ذهن انسانی عمل می کند.

- به گزارش تابناک، این فیلم، که اقتباسی از نمایشنامه ای به همین نام نوشته خود زلر است، با ظرافتی کم نظیر، زوال تدریجی ذهن یک مرد مبتلا به آلزایمر را به تصویر می کشد.

در این میان، آنتونی هاپکینز با اجرایی بی بدیل، روحی تازه به این روایت تلخ، اما انسانی می دمد و تماشاگر را به سفری دردناک و در عین حال شاعرانه به درون آشوب ذهنی یک پدر دعوت می کند.

   سرگشتگی در هزارتوی ذهن در هسته ی فیلم، پرسشی بنیادین قرار دارد: من کی ام؟ این سؤال، که از ذهن آشوب زده ی آنتونی (هاپکینز) برمی خیزد، نه تنها محور روایت، بلکه جوهره ی تجربه ی تماشاگر است.

زلر با هوشمندی، روایت را از منظر ذهن آلزایمری آنتونی پیش می برد، جایی که زمان، مکان و هویت درهم می آمیزند و مرز میان واقعیت و توهم محو می شود.

تماشاگر، مانند خود آنتونی، در این سردرگمی غرق می شود و مدام در تلاش است تا قطعات پراکنده ی این پازل ذهنی را کنار هم بچیند.

این انتخاب جسورانه ی روایی، فیلم را از یک درام خانوادگی معمولی به یک اثر تجربی و عمیقاً تأثیرگذار بدل می کند.