سفر به مریخ با چشمانی تار

وقتی فضانوردان از ایستگاه فضایی بین المللی (یک ایستگاه فضایی در مدار نزدیک زمین) بازمی گردند، بسیاری از آن ها متوجه عارضه ای غیرمنتظره ناشی از مأموریت خود با عنوان تغییر بینایی می شوند.

- این وضعیت اکنون به عنوان سندرم نورو اوکولار مرتبط با پرواز فضایی شناخته می شود و به یکی از نگرانی ها درباره سلامت فضانوردان در مأموریت های طولانی مدت فضایی تبدیل شده است.

برخلاف بیماری حرکت یا ضعف عضلانی که پس از بازگشت به زمین به سرعت برطرف می شود، تغییرات بینایی ممکن است دائمی باشند.

عامل اصلی این پدیده، ریزگرانش است.

روی زمین، جاذبه، دائماً مایعات بدن را به سمت پایین می کشد؛ اما در فضا این مایعات به طور یکنواخت توزیع و باعث تورم صورت و افزایش فشار داخل جمجمه می شوند.

این افزایش فشار می تواند پشت کُره چشم را صاف و عصب بینایی را متورم کند.

این یافته ها پیامدهای مهمی برای مأموریت های مریخ دارد که ممکن است 2 تا 3 سال طول بکشند.

رابرتز و گروهش در ناسا در حال توسعه راهکارهایی برای مقابله با این مشکل هستند، از جمله لنزهای تماسی ویژه، داروهای کاهنده فشار مایعات و برنامه های ورزشی برای کمک به حفظ گردش خون طبیعی.

همچنین، آن ها در حال آزمایش دستگاهی به نام محفظه فشار داخل جمجمه ای اختلالات بینایی (VIIP) هستند که می تواند شرایط فشار مشابه زمین را بر