مسئله آب در ایران و گسست قدرت

مسئله آب در ایران را می توان از منظر قدرت سیاسی نگریست.

دستگاه اداری هر حکومتی در نقش کارگاهی است که قدرت تولید می کند و فرصت «اجبار قانونی» برای سیاست گذاری عمومی فراهم می نماید.

- به گزارش جماران؛ کیومرث اشتریان استاد دانشکده حقوق و علوم سیاسی دانشگاه تهران ​در یادداشتی در روزنامه شرق نوشت: مسئله آب در ایران را می توان از منظر قدرت سیاسی نگریست.

دستگاه اداری هر حکومتی در نقش کارگاهی است که قدرت تولید می کند و فرصت اجبار قانونی برای سیاست گذاری عمومی فراهم می نماید.

اگر این کارگاه از تولید قدرت بازبماند دولت ناکارآمد می شود و مردمان نیز نقش مقصود از کارگاه قدرت نمی گیرند و هر یک در کار منفعت خویش می تازند.

اما این ناکارآمدی دقیقا چگونه رخ می دهد؟ این پدیده را می توان اینچنین به تمثیل درآورد: طبقات ساختمان 4 طبقه ای را در نظر بگیرید که اگر مهندسی و اجرای آن بخوبی انجام گرفته باشد با یکدیگر پیوند مستحکمی دارند.

مثلا طبقه اول با دوم و با طبقات بعدی از طریق ستون های پیوسته به هم مرتبط و مستحکمند.

اما فرض کنید همین طبقات بدون هیچ گونه اتصالی از طریق ستون های اصلی فقط روی هم چیده شده و حتی دقیقا روی یکدیگر نیز جفت و جور نشده باشند بلکه تنها بخشهایی از آنها روی هم سوار شده باشد.