فضای دیجیتال چگونه صدای کودکان را خفه کرده؟/انفعال در منظومه فرهنگی کودک

در این فضا، کودک ایرانی نه تنها با زبان مادری خود کمتر مواجه است، بلکه روایت هایی را می شنود که از تجربیات زیسته او فرسنگ ها فاصله دارند.

- به گزارش سرویس فرهنگی تابناک، کودکان امروز در میان هجمه ای بی پایان از تصاویر متحرک، الگوریتم های جهانی و صداهای ازپیش طراحی شده، رشد می کنند؛ اما (تناقض) بزرگی در دل این جهانی شدن دیجیتال نهفته است: در حالی که کودک با هزاران پیام مواجه است، صدای واقعی او خاموش مانده است.

در حالی که در نگاه اول به نظر می رسد کودک در فضای دیجیتال حضوری فعال دارد، در حقیقت اغلب نقش او نه یک کنشگر فرهنگی، بلکه یک مصرف کننده منفعل، بی ریشه و بی پناه است.

فرهنگ دیجیتال با تکیه بر جذابیت بصری و الگوریتم های هوشمند، توانسته ذهن و زبان کودکان را اشغال کند، اما بدون آنکه با هویت، زبان، تخیل و نیازهای بومی آنان ارتباطی زنده برقرار کند.

تولیدات خارجی و محتوای وارداتی، اغلب بدون تناسب با زمینه فرهنگی-اجتماعی کودک ایرانی، الگوهایی از زیستن، خواستن، ترسیدن و حتی حرف زدن را القا می کنند که نه تنها به رشد فرهنگی کمک نمی کنند، بلکه بستر بی هویتی، خفگی در تخیل و انفعال در سخن گفتن را رقم می زنند.

این میان، سیاست فرهنگی رسمی کشور عزیزمان ایران در حوزه کودک، نه تنها نتوانسته حکمرانی فرهنگی مؤثر و بومی در فضای دیجیتال ای