پشت پرده تجارت میلیاردی تریاک در ایران!

کوچهٔ باریک بازار هنوز بوی نان سنگک تازه می داد.

قهوه خانهٔ باباغلام، همان که دیوارش پر از عکس تیم ملی کشتی دههٔ چهل بود، - پر از دود و صدای قُل قُل قلیان بود.

پشت دخل، پیرمردی با پیراهن چهارخانه، چای لیوانی می ریخت و با هر نعلبکی، قصه ای تحویل مشتری می داد.

 مردی با مو های سفید و چشم های خواب آلود گفت: جوون که بودم، تریاک دوا بود.

بابام می گفت می زنی، درد زانو رو یادِت می ره.

حالا شده بلای جون جوونا.

حاج کریم لبخند زد: اون وقتا بساط توی قهوه خونه پهن می شد، حالا توی زندان.

همه خندیدند، اما خنده شان کوتاه بود.

بیرون، موتوری رد شد با بار سنگین از سمت شرق.

هیچ کس چیزی نگفت.

فقط دود بود که از قهوه خانه بیرون می رفت، ولی قصه اش در هوا می ماند.

از دوا تا قاچاق: قصهٔ تغییر تریاک در ایران به گزارش تابناک ، تریاک یا اوپیم (Opium) همان شیرهٔ خشک شدهٔ گیاه خشخاش است.

در طب سنتی، برای تسکین درد، بی خوابی و حتی دل پیچه استفاده می شد.

پزشکان قدیم می گفتند مخدر یعنی دارویی که خواب و آرامش می آورد.

دههٔ 1950 که رسید، با فشار کشور های غربی و کنوانسیون های بین المللی، دولت ایران تولید رسمی خشخاش را ممنوع کرد.

قاچاقچیان، اما راه دیگری پیدا کردند: از مرز های شرقی، با قاطر و شتر، بعدتر با وانت و تریلی.