روایت دختر شهید سلیمانی از اولین شب جنگ

با عجله دویدم توی خانه.

با مامان چادر مشکی هایمان را پیدا کردیم و از خانه آمدیم بیرون.

ماشینم را کمی جلوتر نگه داشته بودم.

شانس آوردم روشن شد و توانستم مامان را برسانم خانه خودمان.

- به گزارش تابناک، همسر سردار سلامی نشست روی مبل پذیرایی خانه شان و گفت: این خانه که اینطوری نبود.

دو هفته است داریم خرده شیشه جارو می کنیم و دوده و خاک پا ک می کنیم.

یک پنجره سالم نمانده.

موج انفجاری که خانه سردار رشید و سردار ربانی و سردار باقری را با خاک یکسان کرده بود، به همه خانه های اطراف هم آسیب زده بود.

زینبِ حاج قاسم گفت: خانه ما که نزدیکتر بود، به جز شیشه ها، دیوار هم ترک برداشته و گچ شان ریخته.

آن شب همسرم نبود.

من هم رفتم پیش مامان.

اذان صبح شد و من سجاده ام را توی پذیرایی باز کردم.

مامان توی اتاق نماز می خواند.

هیچکدام چراغ را روشن نکرده بودیم.

هنوز سر سجاده بودم که یکهو صدای وحشتناکی آمد و حجم پرفشاری از هوا و خرده شیشه به سمتم پرت شد.

دویدم سمت حیاط.

تاریکی مطلق بود.

هوا مزه خاک و گوگرد می داد.

دویدم سمت کوچه.

اولین کسی که دیدم پسر شهید کاظمی بود.

گفت آقا رشید رو زدند.

خونه نمونید، فرار کنید.

مامان رو بردار و فرار کن.

با عجله دویدم توی خانه.