«هیچ»، سهم تماشاگران از فوتبال ایران!

در تمام دنیا، فوتبال بدون تماشاگر، بی معناست؛ نه شور دارد، نه هیجان، نه حتی توجیه اقتصادی.

اما در ایران، گویی این اصلِ ساده را هنوز باور نکرده ایم.

سال هاست که تماشاگران فوتبال، به جای آن که مانند هر کجای دیگر، جزیی از بدنه باشگاه و شراکت در رشد و توسعه باشند، تنها به چشم جمعیتی دیده می شوند که باید کنترل شوند، محدود شوند و در نهایت، به سکوت کشیده شوند.

در این میان، وضعیت زیرساخت ها، امکانات، خدمات رفاهی و حتی احترام به کرامت انسانی تماشاگران، کمترین سهم را در طرح های توسعه ای فوتبال کشور دارد.

دورنمایی برای بهبود وضعیت سکو ها وجود ندارد، هیچ تعهدی به تأمین امکانات پایه ای دیده نمی شود و هیچ کس خود را پاسخ گو نمی داند.

از همین رو در اینجا باید چند سؤال را مطرح کرد: جایگاه تماشاگر در فوتبال ما کجاست؟ ابزار است یا سرمایه؟ در فوتبالی که هزاران میلیارد تومان هزینه می شود، سهم تماشاگر چقدر است؟ چه میزان امکانات و تسهیلات رفاهی برای آنها در نظر گرفته می شود؟ تفاوت امکانات برای تماشاگر در سالی که گذشت با اولین دوره لیگ برتر چه میزان بوده است؟ چه میزان امکانات و تسهیلات برای آنها از لحظه ورود تا خروج از ورزشگاه در نظر گرفته شده است؟ چرا حداقل تسهیلاتی که در ورزشگاه های عربی برای تماشاگران در نظر گرفته می شود، در ایران و برای تم�