صنعت ساختمان در جستجوی امید

صنعت ساختمان ایران روزگاری نماد توسعه و رشد اقتصادی کشور بود؛ موتور محرکه ای که با ساخت وسازهای گسترده، اشتغال زایی و رونق صنایع مرتبط، زندگی را در شهرها جریان می داد.

اما امروز، این قلب تپنده اقتصاد به شدت دچار خستگی و رکود شده است.

خیابان هایی که قرار بود شاهد پیشرفت باشند، حالا نیمه کاره رها شده اند و پروژه هایی که روزی مایه امید بودند، در مه غبار نااطمینانی گم شده اند.

این رکود فقط محدود به بخش ساختمان نیست؛ صنعت ساختمان به طور مستقیم با بیش از 300 صنعت دیگر در ارتباط است و به طور غیرمستقیم نیز تعداد بسیار بیشتری از صنایع و اصناف وابسته به آن هستند.

کاهش فعالیت در این بخش، موجی از رکود را به صنایع سیمان، فولاد، کاشی، سرامیک، رنگ و بسیاری دیگر از صنایع مرتبط منتقل کرده است.

کارخانه ها و کارگاه هایی که تامین کننده مصالح و تجهیزات ساختمان بودند، حالا با کاهش شدید فروش و تولید مواجه شده اند، بسیاری از آنها شیفت های کاری خود را کم کرده یا به طور موقت تعطیل شده اند.

آمارهای رسمی نشان می دهد صنعت ساختمان در سال 1403 رشد بسیار ناچیزی حدود 0.

5 درصد داشته است؛ رقمی که با هدف برنامه های توسعه که 9 درصد رشد پیش بینی شده بود، فاصله بسیار دارد.