شازده ی کوچولویی که در باغ چه ی خیالش، هنوز تاج پادشاهی را بر سر می نهد

درست در همان دم که آمریکایی ها حتی نامش را بر زبان نمی آورند و نمیبینندش، و درست در شرایطی که خود آمریکا هم جرئت نمی کند سخن از «تغییر حکومت» به میان آورد، - این یکی، همان شازده ی کوچولوی وامانده در کوچه پس کوچه های نوجوانی است.

او همانجا ماند و جاماند.

در همان روز تمام شده بود.

همان روزی که از پشت میز مدرسه ای فرنگی بیرون پرید و بی درنگ، پا به خارج دیگری گذاشت—بی آن که چندان بوی خاک ایران به مشامش خورده باشد.

اما قرار بود در بعدهایی که هرگز نیامدند، پادشاه باشد.

حالا، در 67سالگی و با همان خیال بافی نوجوانانه، به زبان فرانسه—زبانی که برای مردمان زاگرس و دشت های خراسان و کرانه های خلیج فارس، غریب تر از خط های میخی است—نشسته و فریاد می زند: ما سه نفر را کجا می برید؟! گویی در قصه ای که از هیچ سو به او نمی رسد، نقشی دارد.

  شازده ای که تنها هنرش، شازده بودن است و تنها سابقه مهم وی در مدیریت.

درست در همان دم که آمریکایی ها حتی نامش را بر زبان نمی آورند و نمیبینندش، و درست در شرایطی که خود آمریکا هم جرئت نمی کند سخن از تغییر حکومت به میان آورد، او دست در دست اسراییل، به تجاوز به میهن می اندیشد.

دریغا.

، حتی یک جمله هم خطاب به اسراییل ندارد که بگوید: این قدر وحشیانه به جان مردم ایران نیفت و لااقل غیرنظامیان را حق نداری بکشی! .