«بهانه سکوت»؛ ادای دِین به پیرامون/ کاش همان زمان کرونا اکران می شد

کارگردان گفته است که پس از از دست دادن نزدیکانش در کرونا و تجربه شخصی ترس از این بیماری ناشناخته، تصمیم گرفته این روایت ها را ثبت کند.

- نگاهی جامعه شناختی به یک فیلم درباره دوران اپیدمی کووید 19 بهانه سکوت ؛ ادای دِین به پیرامون/ کاش همان زمان کرونا اکران می شد کارگردان گفته است که پس از از دست دادن نزدیکانش در کرونا و تجربه شخصی ترس از این بیماری ناشناخته، تصمیم گرفته این روایت ها را ثبت کند.

    عصر ایران؛ محسن سلیمانی فاخر-  فیلم بهانه سکوت ساخته ذبیح الله رحمانی نمونه ای از بازتاب پذیری سینما در برابر واقعیت های زیست شده جامعه است.

در نگاه نخست، فیلم پاسخی صادقانه به وضعیت خاص اپیدمی کرونا در ایران است؛ دورانی که ساختارهای عادی زندگی فرو ریخت، روابط انسانی دچار سوءظن و هراس شد، و مرگ از همیشه ملموس تر شد.

  بهانه سکوت ، تنها بازنمایی یک برهه تلخ از تاریخ اجتماعی ما نیست؛ بلکه شبه مستندی داستانی از یک وضعیت انسانی است که طی آن، جامعه در مواجهه با بحران اپیدمی، درون خود را نیز جست وجو می کند.

این فیلم، همان طور که از نامش برمی آید، به جای فریاد، ترجیح می دهد به سکوت پناه ببرد؛ اما سکوتی که مملو از سخن است.

 از منظر جامعه شناسی، این فیلم را می توان در بستر کارکردگرایی دورکیمی تحلیل کرد.