روایت برادر و عموی دو شهید حمله اسراییل از لحظه های وداع/ آنچه دیدم، رازی است سر به مهر

علی امینی، برادر شهید رضا و عموی امیررضا امینی(شهدای جنگ اسراییل علیه ایران) در دلنوشته ای برای تابناک، حال هوای این روزهای خود را روایت کرده است و حرفهایی خواندنی دارد.

-     حکایت عجیبی است تاب آوری، که حتی زمانی که با چشم خویشتن می بینی که جانت می رود، باز هم می مانی و تحمل می کنی.

دیدمش .

امیرعلی را، نه در خانه ی گرم از محبتشان که در سردخانه برای تشخیص هویت اویی که هویت خانوادگی ما بود.

با صورتی آرام ، بی جان و سرد اما خون آلود.

  ضجه زدم، فریاد کشیدم، گریستم .

اما تاب آوردم.

حیف بود اویی که در آغاز مسیر زندگی بود اینگونه، مرگ از او گودالی بسازد.

خودم تلقینش دادم، دوباره صورت زیبای معصومش را لمس کردم .

باز هم سرد بود و آرام .

یا للعجب دوباره تاب آوردم.

چگونه؟ نمی دانم!!!    امید هم اکسیر غریبی است.

که اگر نبود  طی ساعتها تلاش برای آوار برداری و سه روز جستجو در بیمارستانها و سردحانه ها، امیدوار به شنیدن خبر سلامتی اش نمی ماندم.

ولی نشد آنچه به آن امید بسته بودم.

پیکرش را یافتم.

به کمک آزمایش DNA و البته شناسایی از میان اجساد مجهول الهویه.

  آنچه دیدم راز سر به مهری است تا ابد محبوس در قلب داغدارم ولی بالاشاره که  دیگر أَلانَ إنکَسَرَ ظَهرِی  وَ قَلَّت حِیلَتِی و انقَطَعَ رَجایی و شَمُتَ بی عَدوِّی و الکَمَدُ قاتلی برایم مصدا