آیا جنگ چهره ای زیبا هم داشت؟

ایران همان کهن سرمایه مانا باری دیگر معجزه آفرید و ایرانیان حول آن همبسته شدند.

- امروز دقیقا یک هفته از حمله متجاورگرانه سفاک معاصر به خاک ایران می گذرد.

جنگ، همان سیاه دردناک نخواستنی و جبران ناپذیر، "زشتی مطلق".

اما میان این همه زشتی، در این هفته بسیاری از زشتی های چهره جنگ در ایران دیده نشد: جلوی فروشگاه ها صف های طولانی تشکیل نشد ؛ مجموعه اقلام ضروری توسط مردم یا فروشنده ها احتکار نشد؛ حفظ تمامیت ارضی و حس ایراندوستی علی رغم وجود نارضایتی ها و خشم انباشته از حسرت ها، حتی در نسل های جدید سلاحی قدرتمند برای پشتیانی از توان دفاعی شد؛ هنرمندان، ورزشکاران، دانشگاهیان و متخصصانی که سرمایه نمادین هستند پای دفاع از ایران و منافع اش آمدند و جنگ را متهم کرده و با صدایی رسا اعلام کردند که: "هیچ جنگی رهایی بخش نیست"؛ میزان بالای تنفر ایرانیان از اسراییل که در تمام نظرسنجی ها اعلام شده بود، در میدان واقعیت به گواه رفتاری و کلامی مردم در آمد؛ تنفر از تجاوز رژیم منحوس مجدد روایت روزمره شده و نسل به نسل انتقال خواهدیافت.

این روایت نسل نو به روایت نسل گذشتگان که رد آن را در خاطرات و اسناد ساواک ( شاه، علی رغم موافقت با آمریکا از خباثت اسراییل و دخالت آن عصبانی بوده) می توان دید، پیوند خورد؛ مردم برای مردم، ایثار کردند.