سرمایه های انسانی صنایع دستی قربانی نمایش های مدیران

تصمیمات هیجانی و برنامه های غیرعملیاتی مدیریت ارشد صنایع دستی، برگزاری رویدادهای پیاپی که تنها دستاورد آن موفق جلوه دادن فلان معاون و بهمان وزیر بوده و اغلب تصوری بدور از واقعیت را از صنایع دستی نمایش داده است.

- به گزارش سرویس فرهنگی تابناک، یکی از چالش های بسیار مهم صنایع دستی ایران که در هیاهوی مسائل مختلف این هنر صنعت بسیار کم بدان پرداخته شده، فرسوده شدن سرمایه های انسانی صنایع دستی در هزارتوی شوآف و تصمیمات هیجانی مدیران ارشد این حوزه است.

فرسایشی که بر اثر برنامه های سلیقه ای مدیران ناآشنا به ظرایف صنایع دستی بر دو وجه مهم سرمایه های انسانی این حوزه یعنی: اول بدنه کارشناسی شاغل در معاونت صنایع دستی در ستاد و استانها و دوم تولیدکنندگان و فعالان بخش خصوصی تحمیل شده است.

آسیبی مهلک که در سال های اخیر بطور پنهان و آشکار، توان اجرایی صنایع دستی ایران و قابلیت خلق آن را در سطح کلان تا خرد تحلیل برده و شوربختانه در هیچ رویداد، نشست یا برنامه ای هم به ابعاد مخرب آن پرداخته نمی شود.

انگار در نگرش مدیریت حاکم بر وزارتخانه میراث فرهنگی گردشگری و صنایع دستی، اصولا سرمایه های انسانی هیچ اهمیتی ندارند.

سرمایه انسانی (Human capital) در دنیای امروز جایگاه بسیار مهمی دارد و از آن به مثابه مبنای مهم رقابت دولت ها و سازمان ها یاد می شو