بندر رجایی هنوز می سوزد!/آتش بی مسئولیتی را چه کسی مهار می کند؟

بندر و اسکله شهید رجایی هنوز می سوزد.

آتشی که می گویند «اتفاق» باعثش بوده حالا تند تر از پیش جریان دارد، صرفا شکل و رنگش عوض شده است، اما چه کسی قرار است این آتش را خاموش کند؟ - تئوری های مدیریت و قوانین حکمرانی را بگذارید کنار! گویی این قوانین و یافته های پیچیده تمدن ساز، برای ما نقش بر آب شده اند؛ خطوطی محو که موج های بی مسئولیتی، یک به یک می شویندشان.

می خواهم از ژرفای تاریکِ روانِ جمعی و فردی مان به این زخم نگاه کنم؛ شاید ریشه های فاجعه، در شن های روانِ کودکیِ ما پنهان باشد، جایی که بذرهای بی تعهدی را به دستِ بادِ سهل انگاری سپردیم.

  لطفاً! مراقب بازی های فرزندانتان باشید.

با چشمانی گشاده به بازی های کودکان بنگرید.

نسلی که قائم باشک بازی می کند یا مدام زمزمه می کند: من نبودم، دستم بود، تقصیر آستینم بود! ، آینده اش چیزی نیست جز تاریکیِ بی ستاره ای که خود می آفریند.

این کودک، در پشتِ پرده این ترانه های به ظاهر معصوم، هنرِ شرم زدایی از گناه را می آموزد؛ گم گشته ای که به جای کاوش در تاریکی های وجودش، به دنبال سایه ای می دود تا بارِ گناهش را بر دوشِ او بیندازد.

  تجربهٔ من می گوید: تربیت، در سکوتِ بازی ها و درست در لحظه ای که مربیان حواسشان به تربیت کردن نیست، اتفاق می افتد و جاری می شود، نه در غرشِ بایدها و نبایدهای کهنه خانه و مد�