هیچم و هیچ، که دَر هیچ نظر فرمایی؛ امیدمان تویی، یا علی

پایگاه خبری جماران، ما فراموش شدگان تاریخیم… نه نامی در صحیفه های زرین، نه نشانی در کاخ های بلند.

صدایمان در هیاهوی قدرت طلبان گم شد، اما دل هامان، سال هاست به نامی گره خورده که از هر تاج و تختی ماندگارتر است: علی بن ابی طالب، شمشیر عدالت، خورشید بی زوال ایمان.

ما هیچیم، و در این هیچ بودن، تمنای نگاهی داریم؛ نظری که نه بر حسب نسب باشد، نه بر پایه ی زر، بلکه بر دل های شکسته و جان های خسته می نشیند و امید می بخشد، ای علی! در دل خاک نجف اشرف، آرام گرفته است قامت استواری که کوه را از پای در می آورد، اما شب هنگام، نان را بر دوش، در تاریکی می برد برای یتیمی بی پناه، برای بیوه ای بی صدا.

نجف، فقط شهر نیست؛ نجف، فصل مشترک خاک و افلاک است؛ سرزمینی که اشک در آن معنا دارد، و آه، زبان گفت وگو با گنبد طلایی ات می شود.

و در این حریم نور، در این خاک عاشقی، می آییم با دست های تهی و دل هایی پُر، تا بگوییم: السلام علیک یا اباالحسن، یا امیرالمؤمنین.

ما که سهمی از تاریخ نداشتیم، امروز تنها آرزویمان، لحظه ای زمزمه ی نام توست.

و مگر علی، بی یارانش، تفسیر می شود؟ سلام بر مالک اشتر، آن شمشیر آگاه، که تا واپسین دم، بر مدار حق ایستاد.

درود بر کمیل، که واژه های دعایش زخم های شب های بی داد را مرهم بود.