یادآوری حرمت فوتبال در هیاهوی بزرگ ترین تئاتر فصل

احترام گذاشتن برای فوتبالیست گاهی مهم تر از گلزنی در فینال هاست و ریشه آن به آموزش های پایه برمی گردد.

- ایسنا/اصفهان احترام گذاشتن برای فوتبالیست گاهی مهم تر از گلزنی در فینال هاست و ریشه آن به آموزش های پایه برمی گردد.

اشرف حکیمی، مدافع راست تیم فوتبال پاری سن ژرمن فرانسه در فینال لیگ قهرمانان اروپا دروازه تیم سابقش اینترمیلان ایتالیا را گشود، اما شادی نکرد.

نه به خاطر کم ارزشی گل یا بی اهمیت بودن مسابقه، بلکه به نشانه احترام به باشگاهی که یکی از سکوهای پرتاب موفقیتش در سطح اول فوتبال اروپا بوده است.

حکیمی به جای دویدن به سمت دوربین ها یا اجرای شادی خاص، فقط دست هایش را بالا برد و آرام ایستاد.

یک لحظه کوتاه اما ماندگار؛ شبیه به یک پیام برای همه فوتبال دوستان: بعضی چیزها بالاتر از نتیجه هستند.

در دنیایی که هر حرکت بازیکنان در مستطیل سبز زیر ذره بین است، یک رفتار، معنایی فراتر از تکنیک و تاکتیک دارد.

اشرف حکیمی در اوج هیجان، درست در مهم ترین مسابقه باشگاهی دنیا، بعد از باز کردن دروازه تیم سابقش، خوشحالی نکرد تا نشان دهد فوتبال فقط بازی نیست، بلکه فرهنگ، شخصیت و ریشه دارد.

در طرف دیگر جهان و در بسیاری از لیگ ها از جمله فوتبال ایران، گاهی بازیکنانی را می بینیم که برای دیده شدن حاضرند همه چیز را زیر پا بگذارند.