دیوان حافظ بازیچه فال بینان شد!

«حافظ می داند که جامعه از هم گسیخته، آتش آز و هوس تجاوز دیگران را برمی افروزد.

او می بیند که ایران عزیزش و مردم مظلومش در آستانه یورش وحشیان تیموری و هژمونی جاهلان صفوی قرار دارد.

- حافظ تقدیس رنج را نمی پذیرد.

اگر داستایوسکی در تبعید رنجبارش در سیبری شاهکار می آفریند، از همت اوست نه اعجاز رنج! هر کاری زحمت و رنج خود را دارد، باید پذیرفت تا به نتیجه رسید.

ولی رنج فی نفسه ستودنی نیست.

کار جامعه و کار جهان کوچکتر از آن است که تو را چنان خرد کند و نیز بزرگتر از آن است که با خون دل خوردن تو تغییر کند.

به باده عشق کار بر خود آسان کن! پی جویی دل و جان در سفر به ناکجاآبادهای رویایی نیست.

غرض از دل و جان فراشد انسان در هم سخنی با جانان و پاکیزه خویان است.

دل و جان پیوند با زندگی انسانی توست دل و جان تویی! من رنجت را نیک می شناسم و برای آنها که درد و رنج ما سوختگان زار و نزار را نمی بینند هم، گفتنی نیست! مدینه فاضله ما اگر بهشت هم باشد در برابر رنج تو کوچک است.

با تو ای سرو روان زیباست و بی تو هیچ نیست! زندگی پنج روزه ما برای درک زندگی و خوب زیستن بسیار کوتاه است.

فرصت را دریاب بر لب پرتگاه نشسته ایم به پیشوازش مشتاب! و تو ای زاهد پیروزمند از بازی غیرت زینهار که فلک بازی های بسیار در آستین دارد.