آموزگاران ناپیدا؛ بی ثباتی ساختاری و فرسایش فرهنگی در حرفه تدریس زبان

خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا) - سهراب آسا - پژوهشگر و مدرس زبان انگلیسی در پاره ای از مناسبات آموزشی کشور، واژه مدرس با طنین پرطمطراق فرهنگ و تعلیم همراه است؛ اما برای هزاران معلم زبان در مؤسسات خصوصی ایران، این عنوان اغلب با واژگانی دیگر جفت می شود: موقت ، فاقد قرارداد ، بدون بیمه و گاه حتی ناپیدا .

در این یادداشت، به کاوشی در ساختار بی ثبات و سایه دار این حرفه می پردازم؛ ساختاری که به رغم نقش فرهنگی و آموزشی کلیدی معلمان زبان، آنان را در حاشیه ی سیاست گذاری، نهادسازی و شأن اجتماعی رها کرده است.

قراردادهای نامریی، زندگی های ناپایدار بنابر گزارش خبرگزاری کار ایران (ایلنا- 1401)، بیش از 70 درصد مدرسان زبان در مؤسسات خصوصی فاقد قرارداد رسمی اند.

بیشتر آنان بر پایه توافقات شفاهی، ترم به ترم و گاه جلسه به جلسه، حقوق خود را دریافت می کنند - و آن هم با تأخیر، عدم شفافیت یا کسرهای ناموجه.

در عمل، اینان در فضایی کار می کنند که نه از حمایت قانون کار برخوردار است، نه تحت نظارت نهاد صنفی یا حرفه ای مشخص قرار دارد.

در یکی از مصاحبه های میدانی ، مدرس جوانی از رشت گفته: دو ساله که توی یه مؤسسه تدریس می کنم.