«دعای عرفه» متنی تعلیمی و عارفانه

ما نسبتی داریم با زمان ها و با مکان ها، و رشد و فیضی است در یادآوری و بازخوانی آنچه در زمانی خاص و مکانی خاص، بر لب مردی از خاندانی آسمانی جاری شد که تا امروز جان ما را سیراب می کند.

- ما نسبتی داریم با زمان ها و با مکان ها، و رشد و فیضی است در یادآوری و بازخوانی آنچه در زمانی خاص و مکانی خاص، بر لب مردی از خاندانی آسمانی جاری شد که تا امروز جان ما را سیراب می کند.

خبرگزاری مهر ، گروه فرهنگ و ادب _ طاهره طهرانی: می گفت آن سال ها که نمی شد مفاتیح برد توی حرم پیغمبر، روی جلد کهنه مفاتیحم را یک جلد کشیده بودم و رویش نوشته بودم مناسک حرمین شریفین.

کیفم را گشتند و دیدند و چیزی نگفتند.

عصری در خنکای حرم حضرت رسول (ص) نشسته بودم یک گوشه و تکیه داده بودم به ستونی و آرام آرام دعای عرفه می خواندم.

خانمی عرب با کمی فاصله کنارم نماز خوانده بود و نشسته بود؛ صدای خواندنم را می شنید.

دعا که تمام شد طاقت نیاورد، با صورتی سرخ از اشک پرسید چه می خواندی؟ گفتم دعای عرفه.

پرسید این کلمات را چه کسی گفته است؟ گفتم حسین بن علی بن ابیطالب.

گفت جانم لرزید وقتی شنیدم… انگار از آسمان رسیده باشد.

ما نمی دانیم آن زن عرب باور به تأثیر کلام معصوم داشته یا خیر، ولی در این مواجهه پیداست که او فقط از راه شنیدن، بدون اینکه نوشته و متنی پیش رویش بوده باشد تحت تأثیر مضامین